Επιλέγουμε μεταξύ των Ελληνικών και Μεσογειακών βοτάνων, αλλά μπορεί να διευρύνουμε τις επιλογές μας προκειμένου να εξυπηρετήσουμε τους στόχους μας. Η Ελλάδα θεωρείται ένα hot spot βιοποικιλότητας χάρη στις μοναδικές γεωκλιματικές της συνθήκες. Η Ελληνική χλωρίδα περιλαμβάνει πλήθος φαρμακευτικών φυτών με ιδιότητες γνωστές από την αρχαιότητα. Αυτή η γνώση μάς ενέπνευσε να τα αξιοποιήσουμε στις συνθέσεις των προϊόντων μας.
O κίστος (Cistus creticus) είναι ένα θαμνώδες φυτό, που χρησιμοποιείται παραδοσιακά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το εκχύλισμα του Cistus creticus είναι πλούσιο σε πολυφαινόλες και εμφανίζει ισχυρές αντιοξειδωτικές, αντιφλεγμονώδεις, τονωτικές και εν δυνάμει αντι-ιικές και αντιβακτηριακές ιδιότητες.
Το Τίλιον το καρδιόφυλλο (Tilia cordata) είναι ένα φυλλοβόλο δέντρο. Τα άνθη του (μαζί με τα σέπαλα), που συλλέγονται στα μέσα του καλοκαιριού, χρησιμοποιούνται για την παρασκευή ενός χαλαρωτικού αφεψήματος κατά της έντασης και του άγχους. Το φθινόπωρο εμφανίζονται οι χαρακτηριστικά πράσινοι σφαιρικοί καρποί του, που θεωρούνται ακόμη πιο δραστικοί καθώς περιέχουν φλαβονοειδή, τανίνες και φαινολικά οξέα, ουσίες στις οποίες οφείλει την ηρεμιστική του δράση.
Η νεραντζιά (Citrus aurantium) κατάγεται από τη Νότια Ασία αλλά είναι πολύ διαδεδομένη στην περιοχή της Μεσογείου, όπου καλλιεργείται κυρίως ως καλλωπιστικό φυτό και ως υποκείμενο για εμβολιασμό. Αν και οι καρποί της δεν είναι βρώσιμοι, χρησιμοποιούμε την πλούσια σε αιθέρια έλαια φλούδα της για την παραγωγή γλυκού του κουταλιού. Τα φύλλα και τα άνθη της νεραντζιάς έχουν αντισπασμωδικές και χωνευτικές ιδιότητες. Χρησιμοποιούνται για το άγχος, την αϋπνία, το στομαχόπονο και το βήχα. Χρησιμοποιούνται επίσης ως ορεξιογόνα και καταπολεμούν τη δυσκοιλιότητα, ενώ βοηθούν στη δυσλιπιδαιμία και το διαβήτη.
Η γλιστρίδα ή αντράκλα (Portulaca oleracea) μάς είναι γνωστή ως θεραπευτικό φυτό για περισσότερα από 2000 χρόνια. Είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικά, συμβάλλοντας στην πρόληψη της καρδιαγγειακής νόσου, βελτιώνει τη λειτουργία του εγκεφάλου και τονώνει το ανοσοποιητικό σύστημα. Έχουν αναφερθεί περίπου 30 διαφορετικές βιολογικές δράσεις και περισσότερες από 60 ενδείξεις, χαρακτηρίζοντάς τη ως «φαρμακευτικό τρόφιμο».
Η ελιά (Olea europaea) ήταν γνωστή στην αρχαία Ελλάδα και αναφέρεται στην Ελληνική μυθολογία. Οι άνθρωποι αναγνώρισαν την αξία του ελαιολάδου και τις ιδιότητές του από πολύ παλιά. Το ελαιόλαδο και οι ελιές αποτελούν θεμελιώδη συστατικά της Μεσογειακής διατροφής. Εκτός όμως από το ελαιόλαδο, το εκχύλισμα των φύλλων της ελιάς είναι επίσης ευεργετικό. Σύγχρονες μελέτες τεκμηριώνουν τις ισχυρές αντιφλεγμονώδεις, αντιβακτηριακές, αντι-ιικές και αντιοξειδωτικές του ιδιότητες, καθιστώντας το ένα φυσικό ενισχυτικό του ανοσοποιητικού συστήματος.
Το Ελληνικό φασκόμηλο (Salvia fruticosa Mill. ή Salvia triloba L.) εμφανίζει αξιόλογες φαρμακευτικές ιδιότητες που ήταν γνωστές στον Ιπποκράτη, ο οποίος το χρησιμοποιούσε για τη θεραπεία αναπνευστικών παθήσεων και διαφόρων γυναικολογικών προβλημάτων. Επιπλέον, ο Διοσκουρίδης το θεωρούσε διουρητικό, αιμοστατικό και εμμηναγωγό. Σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα υποστηρίζουν τη χρήση του ως τονωτικό, ενισχυτικό μνήμης και αντισηπτικό κατά των λοιμώξεων του στόματος και των ούλων. Τέλος, ασκεί σημαντική επίδραση στα οιστρογόνα, καθιστώντας το εξαιρετικό βοήθημα για τις γυναίκες στην εμμηνόπαυση.